Reflecties in het water, in autoruiten, en etalages. De eerste foto's over dit onderwerp zijn gemaakt tijdens Etienne zijn studie jaren in München. Hij is vaak niet tevreden met de normale reflectie en de daaruit voortvloeiende verwarring bij de kijker die zich afvraagt ​​wat realiteit is en wat reflectie. Hij houdt van de vervreemding, de vervorming, die vaak zo ver wordt doorgevoerd dat de gevel of het autoraam nauwelijks te herkennen is en lijkt op te lossen in abstracte vormen en kleuren, de kijker op een verkeerd been zetten. Waar eerder de zin voor fotografie werd gezien in het zo getrouw mogelijk weergeven van de werkelijkheid, zet Etienne van Sloun met deze serie om in het tegendeel. Deze reflecties zijn geen esthetisch spel met fotografische mogelijkheden; de beelden roepen fundamentele vragen op. Naast de eerder genoemde verwarring bij de kijker, zijn er veel vragen. Niet alleen de vraag wat de werkelijkheid is en wat een spiegelbeeld, maar ook of het spiegelbeeld deel uitmaakt van een werkelijkheid en de vraag welke werkelijkheid we willen zien. Realiteit kan vanuit verschillende gezichtspunten worden bekeken. Iedereen ziet de werkelijkheid dus anders, het hangt af van de attitude, wat hij heeft meegemaakt, wat hij gelooft en vooral wat hij voelt. Zo creëert iedereen zijn eigen werkelijkheid. De werkelijkheid is dus altijd subjectief, er bestaat niet zoiets als een objectieve werkelijkheid. We beschouwen veel dingen als zeker, maar bij nader inzien zijn ze dat niet. Je kunt niet eens precies zeggen hoe echt je eigen subjectieve realiteit is, en dus moet je jezelf afvragen of alles of tenminste een deel slechts een illusie is of dat we de realiteit op een valse / vervalste manier waarnemen. We kunnen alleen maar raden hoe onze eigen realiteit eruitziet. Denk aan Plato's allegorie van de grot. Net zoals zijn eerste foto uit 1964 zijn deze foto's en die van andere series allesbehalve willekeurige snapshots. Etienne van Sloun wacht vaak lang op het juiste licht en op het juiste moment.